Schilderswijk

Telkens weer is de Schilderswijk onderwerp van de lokale en nationale media. Dat is helaas niet altijd positief nieuws. Hieronder lees u iets over mijn ervaringen over het wel en wee in de Schilderswijk. En komt u zeker ook mooi nieuws tegen.

Maar eerst iets over mijn woning in de Bakhuizenstraat in de Schilderswijk

Bakhuizenstraat 52, het huis met de bloemen op het balkon

Het is de straat en de woning (zie de twee foto’s hierboven) waar ik in de Schilderswijk opgroeide . Mijn ouders hadden het pand direct achter de Volkswagen (twee pakhuizen met twee woonlagen) in 1956 voor 8000 gulden gekocht. De Bakhuizenstraat lag dicht bij de Haagse Markt aan de zijde van het Hobbemaplein. Het bijzonder aan de woning was de breedte-ligging waardoor zowel de voor- als achterkamer aan de voorkant van de straat  lagen. Door de zuidligging was het in de woning altijd licht. Voor mij is wonen dus sterk verbonden met het licht. Aan het einde van de Bakhuizenstraat bevond zich de broodfabriek van de Coöperatie de Volharding. Voor mij had de markt en de broodfabriek de magie zoals Roald Dalh deze in zijn ‘Sjakie en de chocoladefabriek’ heeft beschreven. Iedere dag opnieuw straalde de fabriek nieuwe energie uit en kwamen de broodgeuren van versgebakken brood je tegemoet. Op de markt kon ik urenlang gefascineerd kijken naar de kooplieden die met spannende verhalen hun koopwaar aan de man brachten. Achter in de straat zien wij twee de schoorstenen  van de vuilverbranding die toen nog in de Regentessebuurt stond. De Bakhuizenstraat is in mijn wethoudersperiode, tot grote verdriet van mijn vader, gesloopt om plaats te maken voor nieuwbouwwoningen. Als ik heel eerlijk ben….. alle inspanningen ten spijt de sfeer en de architectuur is minder karakteristiek dan de oude straat.

Bakhuizenstraat met in de verste de schoorstenen van de elektriciteitscentrale

1. Schilderswijk, de spiegel van ons bestaan (augustus 2014, website)

Adri lezing 2002

In de golf van publiciteit die in de afgelopen weken rondom de Schilderswijk losbarstte, werd in de meeste media alles (opnieuw) op één hoop gegooid. Natuurlijk waren de Islamitische jongeren onderwerp van gesprek, maar ook het fenomeen Schilderswijk gaf een diepere lading aan het protest. De recente demonstraties werden verbonden met de vroegere rellen en protesten, met de achterstandssituatie van toen. Maar is dat een juiste analyse? Is er een relatie tussen de vroegere Schilderswijk en de wijk die het nu is? En als die relatie er is, gaat het dan om fysieke structuren of om immateriële zaken? Is het de sociale structuur, de werkloosheid of gaat het om iets dat buíten de Schilderswijk staat, en misschien wel van veel algemenere aard is? Dat is de kernvraag van het verhaal ‘Schilderswijk, de spiegel van ons bestaan, dat ik in augustus op mijn website publiceerde. Lees hier het volledige artikel.

2. Oproep aan het gemeentebestuur tot het opstellen van een gecoördineerd multicultureel beleid (27 augustus 2014)

Samen met Theo Monkhorst, Hanneke Gelderblom-Lankhout en Ram Ramlal riep ik het Haagse gemeentebestuur op 27 augustus op “tot het vormen van een hoog niveau werkgroep, bestaande uit de burgemeester als voorzitter, relevante wethouders, deskundigen en betrokkenen. Wij vragen daarbij nadrukkelijk aan de burgemeester hierbij het voortouw en de coördinatie op zich te nemen. Taak van deze werkgroep is het analyseren van de gecompliceerde samenhangende problematiek en het opstellen van actie- en uitvoeringsplannen. Daarbij kan bestaand beleid natuurlijk worden meegenomen. Bij een dergelijke aanpak moet de bevolking nadrukkelijk betrokken worden, omdat de mensen in de stad in belangrijke mate inhoud moeten geven aan de uitvoering van dat beleid.” Lees hier de volledige oproep.

3. De tegenkracht moet, opnieuw, vanuit de Schilderswijk zelf komen (column voor de SchildersWIJKkrant, september 2014)

Voor de SchildersWIJKkrant schreef ik een column over de Schilderswijk, over dat en hoe de spanningen in de wereld hun weerslag hebben op de Schilderswijk. Voor mij is de vraag niet óf zij deze gevoelens van bezorgdheid en verdriet mogen hebben, maar vooral hoe wíj, ook in spannende tijden, met elkaar in een goede gemeenschapszin kunnen samenleven. Van bovenaf zal de oplossing niet snel worden aangereikt. De tegenkracht moet, opnieuw, vanuit de Schilderswijk zelf komen. Verdraagzaamheid, elkaar aanspreken, respect, ja, een vorm van solidariteit moet misschien wel juist van binnenuit zijn betekenis krijgen. De Schilderswijk zit vol met overwegend positieve energieën – bewonersorganisaties, kerken, moskeeën, religieuze verenigingen, ouders, oudercommissies en scholen – en er wordt dagelijks gewerkt aan een beter samenleven. En dat verdient volledige, positieve ondersteuning van de gemeente(raad). Lees hier het volledige verhaal; zie hier de digitale versie in de SchildersWIJKkrant.

4. Wijst de Schilderswijk de weg naar een multiculturele samenleving? (column voor de SchildersWIJKkrant, november 2014)

Op uitnodiging van uitgeverij Trancity, werd ik in januari van dit jaar door Zoulikha Massaoudi (19 jaar) en Kaoutar Hadchoune (20 jaar), twee Schilderswijkers met Marokkaanse wortels, rondgeleid door de Schilderswijk. Het doel was te achterhalen welke invloed de publieke ruimte heeft op de vitaliteit van de wijk en de ontwikkeling van haar bewoners. Overigens ben ik niet de enige die de wandeling maakte; ook journalist Tijs van den Boomen werd rondgeleid, en schreef er in NRC een verhaal over. Voor mij werd het een bijzondere wandeling, omdat het heel goed liet zien dat de oude Schilderswijk vandaag niet meer hetzelfde is, zoals ook het oude Den Haag en het vroegere Nederland dat niet is. In de afgelopen vijftig jaar is de wereld wezenlijk veranderd. De vroegere wereld bestaat nog wel in het geheugen van mensen maar ook die mensen zijn verder gegaan. De Schilderswijk is – gelukkig – ook geen stadvernieuwingswijk meer. Natuurlijk, in fysieke termen is er altijd wat te doen, maar dat is geenszins meer het hoofdprobleem. Nu ligt er een andere, misschien wel grotere opgave. Een opgave die sinds de zomer van 2014 – met de oplopende internationale spanningen – een extra dimensie heeft gekregen. Die opgave gaat ons allen aan en betreft de vraag hoe wij met elkaar in de nieuwe Schilderswijk willen samenleven. Doen wij dat naast elkaar of met elkaar? Sluiten wij ons op in de eigen groep of delen wij met elkaar onze eigen cultuur en bouwen wij aan gezamenlijke waarden en normen? En die vraag raakt niet alleen de Schilderswijkers. Want onze samenleving, en al helemaal onze steden, krijgen volgens het Planbureau voor de Leefomgeving te maken met een verdere toename van de diversiteit van haar inwoners. De vraag van hoe met elkaar in een veelvoud van culturen samenleven gaat ons dus allemaal aan. De vraag is dus vooral hoe doe je dat dan? Lees hier het volledige verhaal; zie hier de digitale versie van de SchildersWIJKkrant.

5. Wonen in het veen; “Hier zijn wij het ongewone gewoon gaan vinden” (dankwoord bij de Gouden Erepenning, 27 november 2014)

Op 27 november 2014 mocht ik de ‘hoogste onderscheiding van de gemeente Den Haag, de Gouden Erepenning, waaraan verbonden het ereburgerschap’ in ontvangst nemen uit handen van burgemeester Jozias van Aartsen. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om de vertellen over het ‘waarom en waarvoor’ achter mijn handelen in de stad Den Haag, met als titel: ‘Wonen in het veen; “hier zijn wij het ongewone gewoon gaan vinden”‘, vrij naar Theo van Laar (1974). Het gaat over de Schilderswijk van mijn jeugd, en de Schilderswijk van vandaag. Lees hier mijn dankwoord op de website; lees hier de pdf-versie.

Voor velen is de huidige Schilderswijk een normaal gegeven. Het is een wijk die zijn problemen kent maar de meest dominante ervan worden niet meer bepaald door de fysieke omgeving. Die is – met alle mitsen en maren – op orde. In de vorige eeuw, begin 1980, maakte ik een reportage over de leefbaarheid van de Schildersiwjk toen.

Fotoreportage over de leefbaarheid in de Schilderwijk in 1980

Ik woonde toen in de Van Dijckstraat 208, letterlijk in het hart van de Schilderswijk. Om over te brengen hoe dramatisch het dagelijks leven in de oude wijken was begon ik een een dagboek van het dagelijks leven. Ook maakte ik een fotoreportage. Begin november 1980 werd ik gekozen tot wethouder Ruimtelijk Ordening en Stadsvernieuwing.Vanaf dat moment stond ik zelf voor de klus om de leefbaarheid van de oude wijken te verbeteren. Hoezo dagboek, aan het werk was toen mijn credo. Het is dus nooit gekomen tot de publicatie van mijn dagboek (toch jammer :-). Maar de foto’s zijn er nog. En het is altijd weer verhelderd om iets van deze tijd in beeld te brengen.

Daarom mijn foto’s uit onder andere de Van Dijckstraat, Jan van Goyenstraat en de Hoekkade.

Share and Enjoy !

Shares